Tijdens deze expositie toonde ik portretten van mensen die een andere wending aan hun leven hebben gegeven. Ik hang er letterlijk en figuurlijk tussen maar om een andere reden.
Richard Bussink, Enschede, Januari 2017
“Wat is een keuze?” Een tijd geleden werd die vraag mij gesteld: “Wat is een keuze?”
Lang geleden wilde ik naar de kunstacademie. Logisch: Ik tekende de hele dag. Pauzes bracht ik vaak door in de school-DOKA. Ik schreef in de schoolkrant, deed decorbouw en meer. Lekker dingen maken.
De zomervakantie naderde. Ik was net geslaagd voor de HAVO. Chris, de eigenaar van de broodjeszaak waar ik toen werkte vroeg me wat ik zou gaan doen na de zomer. Ik zei: “Eigenlijk wil ik wel naar de kunstacademie, maar ik ben nu toch te laat voor de aanmelding.”
Het was eind mei.
“Als dat is wat je wilt doen, moet je niet afwachten!” Zei Chris. De volgende dag ging de broodjeszaak op slot en reden Chris en ik naar Twente. Ik had me namelijk laten vertellen dat ik bij de AKI nog wel een kans had om aangenomen te worden. Van het één kwam het ander. Ik werd aangenomen en ik sta nu hier en niet in een broodjeszaak in Doetinchem.
Titel van deze tentoonstelling is “Falling. Not Jumping/Vallen. Niet Springen” en is tevens de titel van de foto waar ik zelf op sta.
Tijdens het samenstellen heb ik besloten alleen portretten te tonen.
Deze zijn in de afgelopen 3 jaar genomen. Op het moment dat ik ze nam, had ik nog geen idee dat ze in deze samenstelling bij elkaar zouden komen. Toen ik mijn zelfportret erbij had gezet, begon het verhaal zich af te tekenen.
De geportretteerden zijn stuk voor stuk mensen die hun leven, in de afgelopen tijd een andere wending hebben gegeven. Aisha is vertrokken uit Twente, Jeff woont nu in Engeland, Paul heeft besloten zich volledig op handgemaakte jeans te storten, Patrick maakte een carriere-switch en Willem. Willem die meandert als de Nijl. Voor wie hem niet kent: Deze man weet waar de lurven van het leven zitten.
Zij springen, kiezen een richting. Ik bewonder dat in ze.
Tot nu toe is mij vooral heel veel goeds komen toe-vallen. Zo heb ik bijvoorbeeld nooit echt hoeven te solliciteren. Er werd vóór mij (klemtoon gevalletje) gekozen of ik liet voor mij kiezen, zo lijkt het. Klinkt heel verwend, eigenlijk..
Terugkijkend, noem ik dat “Vallen”. Ik levert me over aan de zwaartekracht en zie dan wel waar ik uitkom:
KWW. Niets mis mee, maar hoe rijm ik dat met de bewondering voor degenen die wel bewust voor een andere richting kiezen?
Wat is een keuze?
Mijn antwoord op dit moment: Eerst is er verlangen; een wens of een streven. De keuze is het besluit om er wel of niet iets mee te doen.
Begin 2016 kreeg ik het verlangen om mijn fotografie tentoon te stellen. Hoe sterk dat ook was, ik maakte geen keuze om mijn verlangen te realiseren. Ik liet het op me afkomen tot het moment dat mijn Quinta Bies, net als mijn baas, Chris destijds, me een schop onder mijn reet gaf en mij dwong om hier te vragen of ik niet een keer kon exposeren.
Ik zou die besluiteloosheid aan twee oorzaken kunnen toeschrijven: Er op vertrouwen dat alles toch wel goed komt of gewoon koudwatervrees. Misschien een combinatie?….is dat erg? Kortom; voer voor psychologen en Dick Swaab en boekjeswijsheid, verkiezingen etc…lalala…
Verlangen en Keuze als thema vind ik dit ook wel mooi passen bij het begin van het nieuwe jaar. Goede voornemens slash verlangens en een paar frisse blikken die hier de zaak inkijken.
We kijken naar portretten. Foto’s.
Ik wilde de koppen levensgroot hebben. Vandaar dat ik ze op deze formaten heb laten printen. Ik heb het idee dat portretten er beter door binnenkomen. Ze zijn zwart-wit omdat ik in de meeste gevallen een zwartwitrolletje in de camera’s had zitten. Bovendien vind ik zwartwit hier in het Bolwerk ook wel lekker contrasteren met de steenrode muren.
Tijdens het portetteren was ik wel altijd aan het kijken of er een bepaalde combinatie van zekerheid, standvastigheid en sereniteit uit de gezichten was af te lezen.
Ik hoop dat jullie het mooi vinden.
